چند روز پیش که داشتم وبگردی می کردم(همون ولگردی خودمون) دیدم توی همه لینکها 18+ دیده میشه و حتما بهتر از من میدونید که این لینکها چه نوعی هستند.و همین موضوع دلیلی بود که این مطلب رو که برای دل خودم تو سررسیدم نوشته بودم اینجا هم بنویسم.
یا جوادالائمه شنیده ام که جوان ترین امام بودی پس شاید حرفهای دلمو با شما راحت تر بتونم بگم.
بار ها شنیده ام که در کودکی از امام و محبوبت دور شدی ولی در واپسین لحظات بر بالینش رسیدی و من نیز از زمانی که خود را شناختم فهمیدم که من نیز چنین ام اما هنوز در فراغ میسوزم.
آمده است که در کودکی مسئولیت سنگین امامت بر دوشتان نهادند وچه زیبا این ماموریت به انجام رساندی.و من نیز مسئولیتی سنگین بردوش دارم که چون درماندگان در زیر آن خرد شده ام.
شنیده ام که با وجود جوانی ات به محک بزرگان سنجیده شدی ودر هر آزمون سربلند و مظفر گشتی.ومن نیز بار ها آزموده شدم و هر بار سرافکنده باز آمدم.
وشنیده ام . . .
اما من . . .
اما ربط دو مطلب فوق: 18+ چه مخاطب هایی دارد و مختص چه گروهی است؟ اگر جوانی این است که از آن بیزارم.که گفته اند در زمان بایزید به گبری گفتند چرا اسلام نمی آوری ؟گفت اگر اسلام این است که بایزید دارد توتنایی آنرا ندارم واگر آنی است که شمادارید مرا به آن نیازی نیست.و من نیز بر این باورم که اگر جوانی آن است که تقی(ع) داشت من نمیتوانم ولی به آن مشتاقم ولی اگر آنی است که شما میپندارید از آن بیزارم .
اما حرف دلم :یا جوادالائمه شنیده ام که به طعم زهر جام شهادت نوشیدید و باز شنیده ام که از آثار زهر عطش است پس شما منظورم را از عطش بهتر از دیگران درک میکنید و نیز شنیده ام که جواد شخصی را گویند که حتی اگر به دروغ هم چیزی از او طلب کنید دریغ نمیکند.پس عطش مرا به وصال فرزندت سیراب کن.
همه دوست دارن به صفاتی مثل خونگرمی شجاعت بافرهنگ ِبانشاط خوش صحبت خوش تیپ و ... شناخته بشن.من هم مثل بقیه.اما به لطف فراغتی که چند وقته پیدا کردم راجح به این علائق وقتی کمی تامل کردم دیدم نه تنها از موصوف شدن به این صفات خوشنود نمشم بلکه از مبتلا شدن به اونها پریشان و پشیمون هستم.
فهمیدم وقتی همه دورم جمع میشن و با همه طیفی رفاقت دارم و تو خیلی محافل جایی دارم علتش خونگرم بودن و بامرام بودن یا جذاب بودنم نیست بلکه چون خصلتی منافق گونه پیدا کردم و دیگه اون ارزشهای انتخاب دوست رو فراموش کردم.
اگه به معتدل بودن شناخته میشم علتش آرامش درونی ام نیست بلکه دیگه نسبت به ارزشهام بی تفاوت شدم ودیگه همه چیز رو خاکستری می بینم و مثل قدیم فرق بین سیاه و سفید رو نمیفهم .اگه شجاعت معروف شدم به خاطر اینه که دیگه حرمت شکنی برام راحت شده .اگه بانشاط شدم چون تمام اوقاتم رو به غفلت می گذرونم اگه اجتماعی بودن شناخته شدم چون دیگه همرنگ جماعت شدم و توی آداب و رسومشون غرق شدم.اگه میگن متدین هستم زیرا اهل تظاهر و ریا شدم .و اگه . . .
حالا می فهمم چرا بعضی از بزرگان سعی داشتن گمنام و تنها باشن .خلاصه و جان مطلب در حدیثی داریم: در بین جماعت باش نه با جماعت.
آیا حدیث حاظر و غایب شنیده ای خودش در بین جمع و دلش جای دیگر است
موقعی که پیامبر از غار خارج شد و اقوام و نزدیکانش را دعوت کرد در بین اخراجی ها به مخالفتش برخواستیم.وقتی در بدر به نبرد فرخوانده شدیم اخراجی بودنمان بر خودمان ثابت شد....وقتی حق امامت غصب شد با خراجی ها هم صدا شدیم.وهنگاهی که به حق قیام کرد خوارج گشتیم....شب دهم محرم شصت هجری هنگامی که فرزندش حسین(ع) روی برگرداند و خیمه را تاریک کرد در سیاهی شب با سایر اخراجی ها در ظلمات شب گریختیم و ...قصه را کوتاه کنم هزار و چهارصد سال بعد وقتی باز حق و باطل در جبهه ها به مصاف هم رفتند درس و خانواده و هزاردلیل دیگر تراشیدیم تا مبادا از این اخراجی بودنمان پشیمان شویم و کمی وجدانمان آزرده شود.با تبلیغاتی که از این فیلم شد همه فهمیدیم که داستان داستان عده ای اخراجیست .کنجکاو شدیم بفهمیم آنها چه میشوند شاید ما هم چنان شویم.پس همه فیلم رو دیدیم ولی نشد.انگار کارگردانش هم فهمیده چون شنیدم ادامه اش رو هم داره میسازه.دیگه دوست خوب قدیمی نیستی!آیا هنوز برادریم
دیشب وقتی می خواستم برای دومین بار فیلم اخراجی ها را به کارگردانی مسعود ده نمکی را ببینم تصمیم گرفتم از زاویه دیگری به این فیلم نگاه کنم. وقتی می خواستم دفعه اول این فیلم را ببینم با این ذهنیت به سینما رفتم که یک فیلم طنز با مو ضوع دفاع مقدس است.و شاید زیاد به دیالوگهای فیلم توجهی نداشتم. ولی دیشب قسمتی از فیلم ذهن مرا خیلی به خود مشغول کرد و ان انجایی بود که سید جواد هاشمی بعد از اینکه نتوانست(اخراجی ها) را سر راه بیاورد در مقابل بازخواست فرمانده خود گفت: اگر قرار است کسی اخراج شود اون منم نه اینها. چون من خودم خوب نبودم نتونستم اینها را درست کنم. وخودش خودش را تنبیه کرد وبشین پاشو رفت. و اگر کسی فکر می کنه همچین شخصیتهایی (مجید سوزوکی و دوستانش) وجود نداشته اند باید صحبتهای دیشب مسعود ده نمکی در برنامه عبور شیشه ای را می دید که میگفت من یه رفیق داشتم به نام سعید سوزوکی که تو همین حال و احوال ها بوده و عاقبت شهید می شوذ. حالا این موضوع ذهن مرا خیلی به خودش مشغول کرده است که مجید سوزوکی ها ازما جلوتر بزنند و ما هنوز اندر خم یک کوچه باشیم.
یادش به خیر کلاس اولی که بودم از اولین چیزایی که یادمون دادن بخش کردن بود.معلم می گفت: دن...یا چندبخشه همه میگفتیم دوبخشه دوباره می گفت:دوست...چند بخشه همه میگفتیم یه بخشه میگفت: من..زل چند بخشه؟همه میگفتیم دوبخشه حالا من می پرسم دل چند بخشه؟اگه بلد باشی میگی یه بخشه.یعنی باید یه بخش باشه!
غرق تو این فکرا
حتما توی تلویزیون دیدید بعضی از مخلوقات خدا!!!(مثلا گاومیش ها)وقتی چند تادشمن مثل دو سه تا شغال جمعشون رو مورد تهاجم قرار میدن همه فرار میکنن و هر کدوم تنها فکر خودشون هستن حتی بعضی وقتها قید بچه هاشون رو هم میزنن وقتی شکار شکارچی تمام شد و چند تایی قربانی شدن همه با خیال راحت در چند متری همون شکارچی مشغول چرا میشن و منتظرن تا دفعه بعد و شکار بعد و قربانی بعدی.